İşte Röportaj’da Karadeniz’e Dair Olan Kısım
KARADENİZ FIKRALARI BİTMEZ
Canlandırdığınız Kemal Bey nasıl biri?
Benim gibi Karadeniz kökenli. Ailesine, köklerine bağlı bir adam. Çocuklarına çok önem veriyor. Otoriter olmaya çalışan ama devreye sevgi girdiğinde otoritesi kalmayan ideal bir aile babası. Damatlarıyla kızlarının arasında kalıyor, kızları zarar görmesin diye ara sıra damatlarına düstur veriyor. Her babanın taşıdığı kaygısıdır ya kızlarının yanından gitmemesi işte Kemal Bey de bu nedenle iki damadını da içgüveysi gibi yanında tutuyor.
Karadenizlilerin pratik zekâlı olduğunu söylemişsiniz ama meşhur Karadeniz fıkralarını ne yapacağız?
Karadeniz’in iklimi, coğrafyası farklıdır, hırçın bir tabiatı vardır. Eşimle evlendikten 6 ay sonra Trabzon’a gittik. Yaylaları, dağın eteklerinden fışkıran suyu, kayalardan çıkan otları o vahşi tabiatı görünce “Sizin neden hırçın olduğunuzu anladım” demişti. Doğası da çok hırçındır, denizi de. Akdeniz, Ege ve Marmara Denizi’ndeki insanlardan çok daha zor şartlarda balıkçılık yaparlar. Düz tarla yoktur. Orada çalışmak emek ve eziyet ister. Trabzon’da para kazanmak zordur. Haliyle oranın insanı pratik olmak zorunda… Bir dönem Volkan Konak’la bu fıkraların nereden çıktığını çok araştırdık. Trabzon insanı İstanbul Türkçesini çok iyi bilir. Zamanla İstanbul Türkçesi bozulup yozlaştı. Böyle olunca da şu anki İstanbul Türkçesi Trabzonluya yanlış geliyor ve eski İstanbul Türkçesine göre cevap veriyor. Bir genç bakkala girer. “Küçük jeton var mı?” diye sorar. Bakkal “Var” deyince genç “Ne kadar? diye sorar. Amca da eliyle jetonun boyutunu gösterip “Bu kadar işte” der. Aslında doğru soru ‘Kaç para?’ olmalı.
Sizin çok sevdiğiniz bir fıkra var mı?
Genç bir stajyer Trabzon’a gider. Yaşlı bir amcanın yanına gidip “Öğretmenevi nerede?” diye sorar, yaşlı adam “Ne bileyim oğlum burada 500 öğretmen yaşıyor. Hangisinin evini soruyorsun?” der. İşte bunun gibi kısa özlü olanları seviyorum. Çünkü yöremin insanını çok iyi anlatıyor. Karadeniz fıkraları anlatmakla bitmez.
